کد مطلب:49038 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

من انسان مقيدي هستم. نمازم سر وقت و قرآن هم روزي 3 سوره يا بيشتر ميخوانم. مكه هم رفتهام ولي غيبت ميكنم. بايد چه كار كنم تا خوب شوم؟

خواهر گرامي؛ ضمن عرض سلام و تحيّت، از اين كه بيماري روحي خودتان را تشخيص داده و در صدد رفع آن برآمدهايد خداي را شاكر باشيد؛ چون قدم اول در تهذيب نفس، شناخت آفات و بيماريهاي روحي و تصميم به زدودن آنها است. در ابتدا حديثي از امام علي(ع) در زشتي و پليدي غيبت بيان نموده و آن گاه راه عملي نابودي اين بيماري مهلك را خدمتتان بيان ميكنيم.

آن حضرت خطاب به يكي از دوستان خاص خويش - نوف بكالي - فرمود: »اِجْتَنِبِ الغَيْبَةَ فَانَّها اَدامُ كِلابِ النّارِ؛ از غيبت{P- بحار الانوار، ج 75، ص P 248}

دوري كن زيرا كه غذا و خورش سگهاي جهنم است.« و پيامبر(ص) در سخني به ابوذر كه از آن حضرت علّت بدتر بودن غيبت را نسبت به زنا پرسيد فرمود: »چون زناكار توبه كند خداوند او را ميآمرزد، اما غيبت كننده آمرزيده نميشود تا آن كه فرد غيبت شده او را مورد بخشش قرار دهد.«

{P- مستدرك كتاب حج باب 135 - احكام العشرة P}

و اما راههاي عملي ترك غيبت: 1 - بهترين و آسانترين راه علاج اين بيماري، كم سخن گفتن و بيهوده سخن نگفتن و مراقبت از زبان است؛ از اين رو تا شما نتوانيد بر زبان خويش مسلط بوده و آن را كنترل نماييد، بيماريتان، دفع نخواهد شد. چون زبان به تعبير امام علي(ع) همانند حيوان سركش و درندهاي است كه اگر رهايش كنيد، زخم ميزند و خونين ميكند.{P- اخلاق در خانواده، ص 179. P}

به همين سبب، امام(ع) در توصيهاي حكيمانه در زمينه لزوم كنترل آن فرمود: »حتماً اين زبان سركش را نگه داريد؛ آن را زنداني كنيد قبل از اين كه حبس و رنج شما طولاني شود زيرا چيزي سزاوارتر از زبان به زندان طولاني نيست؛ زباني كه از نيكي و صواب بازگردد و در جواب گفتن شتاب گيرد.«

{P - همان، ج 17، ص P 309}

2 - ترك مجالست با افراد پرحرف و اهل غيبت: همنشيني با افراد پرحرف و شنيدن سخنان آنان قطعاً زمينه گناه را در انسان فراهم ميكند، بنابراين لازم است به جاي مجالست با چنين كساني، با افرادي معاشرت كنيد كه از سخنان لغو و بي فايده و... اجتناب نموده و از تقواي لازم در اين امور برخوردارند.

امام صادق(ع) فرمود: »سزاوار نيست انسان مؤمن در مجلسي كه معصيت خدا ميشود و قدرت به هم زدن آن را ندارد شركت كند.«

{P- همان، ص P 181}

3 - منشأ بسياري از گناهان، ناآگاهي از زشتي آنهاست. بديهي است اگر انسان به زشتي و پليدي چيزي، معرفت لازم را كسب كرد، هيچ گاه به سمت آن حركت نكرده، بلكه تصور انجام آن را نيز نخواهد نمود. چنان كه امامان(ع) و اولياء خاص الهي اين چنين بوده و هستند؛ از اين رو لازم است به كتابهايي كه در مذمت غيبت نوشته شده رجوع نموده تا نسبت به زشتي و پليدي آن بيش از پيش آشنا گرديد. در اين رابطه كتاب »گناهان كبيره« شهيد دستغيب، ج 2 بسيار مناسب است. ضمناً مطالعه حالات بزرگان دين و راهبران مذهبي نظير امام

خميني(ره)، آيتالله بروجردي و... نيز ميتواند تأثير زيادي در تأمين هدف مورد نظرتان داشته باشد.

4 - آخرين توصيه ما به شما اين است كه ابتداي هر روز با خداي خويش عهد كنيد كه در طول روز از اين گناه بزرگ اجتناب نموده و در صورت تخلّف از عهد و شرط با خدا، خودتان را ملزم به انجام كاري - كه در توان شما هست - نظير روزه يا صدقه يا گفتن ذكر يا خواندن نماز شب و... بنماييد. مطمئن باشيد اگر به مدت يك اربعين - 40 روز - چنين برنامهاي را به كار بنديد، لطف و عنايت الهي را نسبت به خودتان مشاهده نموده و به تدريج اين گناه در شما زائل و ريشهكن خواهد شد. ضمناً برنامه محاسبه و بررسي از عملكرد روزانهتان را در آخر شب قرار دهيد.

در پايان روايتي از امام سجاد(ع) به عنوان هديه برايتان مطرح نموده تا با تفكّر و تدبّر در آن راه نجات و سعادت را براي هميشه دريابيد: »سه چيز نجات دهنده مومن است: نگهداري و كنترل زبان از آزار دادن به مردم و بدگويي پشت سر آنان، مشغول بودن به اموري كه به سود دنيا و آخرتش است، گريه زياد بر گناهاني كه از او سر زده است.« (بحار، ج 78، ص 140)